Artykuły prasowe i raporty branżowe

Zgodnie z art. 7 ust. 8a tej ustawy – Prawo energetyczne, podmiot ubiegający się o przyłączenie źródła do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV, ma obowiązek zapłaty zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie do sieci. Zaliczkę należy uiścić w wysokości 30 zł za każdy kilowat mocy przyłączeniowej określonej we wniosku o określenie warunków przyłączenia. Wysokość zaliczki nie może przewyższać wysokości przewidywanej opłaty za przyłączenie. Nie może też być wyższa niż 3 mln zł. Gdy wysokość zaliczki przekroczy wysokość opłaty za przyłączenie do sieci, to różnica podlega zwrotowi wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia zaliczki.

Zaliczkę należy zapłacić w ciągu 14 dni od złożenia wniosku o określenie warunków przyłączenia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Gdy przedsiębiorstwo energetyczne odmówi wydania warunków przyłączenia lub zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej z powodu braku warunków technicznych lub ekonomicznych, to jest zobowiązane niezwłocznie zwrócić pobraną zaliczkę. Jeśli przedsiębiorstwo wyda warunki przyłączenia po terminie wskazanym w ustawie, powinno wypłacić odsetki od wniesionej zaliczki liczonych za każdy dzień zwłoki w wydaniu tych warunków.

W przypadku sporu dotyczącego wydanych warunków, gdy zostanie on rozstrzygnięty na korzyść wnioskodawcy, przedsiębiorstwo musi zwrócić pobraną zaliczkę wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia zaliczki do dnia jej zwrotu, o ile nie nastąpi przyłączenie. Stopę odsetek oblicza się w wysokości równej rentowności pięcioletnich obligacji skarbowych emitowanych na najbliższy dzień poprzedzający 30 czerwca roku, w którym złożono wniosek o wydanie warunków przyłączenia, według danych opublikowanych przez ministra finansów oraz GUS.

Przepisy zawarte w art. 142 ustawy – Prawo zamówień publicznych przewidują, że umowę w sprawie zamówienia publicznego zawiera się na czas oznaczony. Jednocześnie ustawa ta dopuszcza kilka wyjątków od generalnego zakazu zawierania umów na czas nieoznaczony. Zgodnie z jej art. 143 ust. 1, na czas nieoznaczony może być zawierana umowa, której przedmiotem są dostawy wody za pomocą sieci wodno-kanalizacyjnej lub odprowadzanie ścieków do takiej sieci, gazu z sieci gazowej, ciepła z sieci ciepłowniczej oraz licencji na oprogramowanie komputerowe.

W obecnym stanie prawnym przepisy wspomnianego art. 143 ust. 1 ustawy nie dopuszczają możliwości zawarcia na czas nieoznaczony umowy, której przedmiotem byłyby dostawy energii elektrycznej z sieci elektroenergetycznej. Zatem umowy, których przedmiotem są dostawy energii elektrycznej, powinny być zawierane na czas określony, nie dłuższy niż cztery lata. W przypadku zamiaru zawarcia takiej umowy na inny okres, zamawiający może jedynie skorzystać z możliwości wynikającej z art. 142 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zamawiający może zawrzeć umowę, której przedmiotem są świadczenia okresowe lub ciągłe, na okres dłuższy niż cztery lata, jeżeli wykonanie zamówienia w dłuższym okresie spowoduje oszczędności kosztów realizacji zamówienia w stosunku do okresu czteroletniego lub jest to uzasadnione zdolnościami płatniczymi zamawiającego lub zakresem planowanych nakładów i okresem niezbędnym do ich spłaty. Zamawiający powinien jednak wykazać spełnienie tych przesłanek. Ponadto należy wskazać, że na czas nieoznaczony może być również zawarta umowa, której przedmiotem są usługi przesyłowe lub dystrybucyjne energii elektrycznej lub gazu ziemnego. Dotyczy to jednak nie dostaw, a usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub gazu.